Abstract:
Мақалада уақыт пен сана арасындағы өзара байланысты қалыптастыратын философиялық дəстүр талданады. Мұнда уақыт мəселесін əлеуметтік, гуманитарлық жəне жаратылыстану ғылыми тəсілдер бірлігінде философиялық тұрғыдан шешу ерекшелігі көрсетіледі. Уақыт адам болмысының негізгі категориясы ретінде адамзат тарихы болашағының қазіргі заманғы зерттеулерде маңызды факторға айналуда, ал бұл тиісті ғылыми талдауды ғана емес, сонымен қатар əлеуметтік практикада қажетті
шешімдерді де талап етеді. Жұмыста əлеуметтік қызметтегі тұлғалық бастаманы сақтаудың қажетті шарты ретіндегі қоғам мен адам болмысы уақытына саналы қатынастың мəдениетін қалыптастыру талабы негізделеді.
The article examines the philosophical tradition, which establishes the relationship between time and consciousness. Shows the specificity of the philosophical solution to the problem of time in the unity of socio-humanitarian and natural science approaches. Time as a fundamental category of human being becomes an important factor in modern research perspectives of human history, requiring not only an appropriate scientific analysis, but adequate solutions to social practice. The arguments claim a culture of conscious attitude at
the time of human existence and society as a necessary condition for preservation of personality in social activities.
